Wróć
do listy

Zakładowy fundusz rehabilitacyjny (art. 23. ustawy)

Zgodnie z art. 33. Ustawy, pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej, tworzy tzw. zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwany „funduszem rehabilitacji”. W ramach tego funduszu, pracodawca ma obowiązek finansowania np. rehabilitacji dla zatrudnionych osób niepełnosprawnych.

Środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Fundusz rehabilitacji tworzy się w szczególności:

1. ze środków zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych – w wysokości 90%;
2. z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z odrębnymi przepisami, z tym że za dzień uzyskania tych środków, uznaje się dzień wypłaty wynagrodzeń;
3. z wpływów z zapisów i darowizn;
4. z odsetek od środków zgromadzonych na rachunku funduszu rehabilitacji;
5. ze środków pochodzących ze zbycia środków trwałych zakupionych ze środków funduszu, w części niezamortyzowanej.

Pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest zobowiązany do:

• prowadzenia ewidencji środków funduszu rehabilitacji;
• prowadzenia rozliczeniowego rachunku bankowego środków tego funduszu;
• wydatkowania środków tego funduszu wyłącznie z rachunku bankowego środków tego funduszu, z zastrzeżeniem ust. 3a;
• przekazywania środków funduszu rehabilitacji na rachunek, o którym mowa w pkt 2, w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano;
• przeznaczania co najmniej 15% środków funduszu rehabilitacji na indywidualne programy rehabilitacji;
• przeznaczania co najmniej 10% środków funduszu rehabilitacji na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników tego zakładu.