Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl

W piśmiennictwie psychologicznym funkcjonuje wiele terminów stosowanych zamiennie: obraz siebie, samoocena, poczucie wartości.

Samoocena – to postawa wobec samego siebie, zwłaszcza wobec własnych możliwości oraz innych cech wartościowych społecznie.

Poczucie własnej wartości kształtuje się już we wczesnym dzieciństwie. Proces kształtowania się poczucia wartości trwa przez całe życie.

Poczucie własnej wartości – to stan psychiczny powstały na skutek uogólnionej oceny dokonanej na własny temat.

Fundamentem poczucia własnej wartości jest samowiedza, czyli zespół sądów oraz opinii, które jednostka odnosi do własnej osoby. Te sądy oraz opinie dotyczą właściwości fizycznych, psychicznych i społecznych.

Kluczem do sukcesu jest zmiana myślenia oraz filozofii życia. Natomiast to nie dzieje się z dnia na dzień. By nie narażać się na marazm oraz nie fundować sobie kolejnej niepowodzenie, należy wyznaczać sobie adekwatne małe cele i cierpliwie je realizować. Trzeba cel główny rozbić na drobne cele cząstkowe. Ponadto trzeba stawiać cele możliwe do realizacji, na miarę własnych możliwości oraz uniezależnić ocenę własnej osoby od opinii innych.

Jak budować poczucie własnej wartości?

Pozytywne myślenie – akceptacja siebie, łatwiejsze osiąganie szczęścia, wyznacza bieg naszego życia, znajdowanie w otaczającym nas świecie tego, co najlepsze, szukanie pozytywów.

Akceptacja siebie – odnosi się do poszanowania i troski o siebie; wiąże się z naturalnym wrodzonym egoizmem. Jest to fundament, na którym buduje się poczucie własnej wartości, bez niego człowiek nie jest nawet świadomy swojego prawa do istnienia i walki o nie, gdy ktoś inny mu je odbiera; polega na świadomym doświadczaniu, przeżywaniu i akceptowaniu swoich wewnętrznych przeżyć; polega na byciu przyjacielem samego siebie; człowiek stara się zrozumieć przyczyny własnych działań; ludzie są szczęśliwi, otwarci na uczucia i komplementy, potrafią rozpoznawać i zaspokajać swoje potrzeby.

Samoświadomość – człowiek określa się, bierze odpowiedzialność za siebie i rzeczywistość albo jej unika; życie świadome oznacza uświadamianie sobie wszystkiego, co ma znaczenie dla naszych działań, celów i wartości oraz postępowanie adekwatne do tego, co widzimy i wiemy; człowiek jest odpowiedzialny za własne życie i innych.

Bibliografia:
Szewczuk W., Słownik psychologiczny, Wiedza Powszechna, Warszawa 1985