Obecnie podejmuje się wiele kroków w celu ujednolicenia i zwiększenia powszechności telemedycyny dla osób niepełnosprawnych. Działania te mają wypełnić lukę w dostępności usług dla tych, którzy mogliby ucierpieć na braku dostępu do świadczeń. Osoby z niepełnosprawnością to grupa społeczna często pomijana w czasie projektowania innowacyjnych rozwiązań, co wzmacnia nierówności w społeczeństwie.
Wypowiedzi ekspertów w nowym artykule opublikowanym w Journal of the American Medical Informatics Association podkreślają, że telemedycyna może pogłębiać nierówności w dostępie do świadczeń wśród osób niepełnosprawnych. „Pozostaje pilna potrzeba rozważenia, w jaki sposób zmiany w rozpowszechnieniu i wszechobecności usług telemedycyny wpływają na osoby z niepełnosprawnością” – napisali autorzy. Twórcy artykułu zauważyli, że dla niektórych osób niepełnosprawnych powszechny dostęp do usług telemedycyny może poprawić opiekę zdrowotną o ile nie jest on ograniczany przez niepełnosprawność.
Zwrócono uwagę, że koordynowanie transportu, organizowanie pomocy opiekuna i poruszanie się po przestrzeni publicznej może być wyzwaniem dla osoby z niepełnosprawnością. Istnieje również wiele potencjalnych przeszkód w dostępie do klinik specjalistycznych. „Jeśli technologie telemedycyny nie są projektowane i wdrażane w ramach odpowiednich praktyk, korzyści dla całej populacji, nie mogą zostać osiągnięte, a zamiast tego mogą pogłębić nierówności społeczne”. Osoby z niepełnosprawnością związaną z komunikacją mogą nie być w stanie korzystać z różnych usług, np. wideo, a portale tworzone dla pacjentów nie zawsze są kompatybilne z technologiami wspomagającymi.
W artykule nakreślono kilka kwestii projektowych istotnych podczas projektowania rozwiązań telemedycznych, m.in:
- kompatybilność technologii wspomagających i intuicyjne interfejsy użytkownika,
- różnorodność sposobów komunikacji,
- standardy umożliwiające włączenie języka migowego lub napisów na tym samym ekranie, co świadczona usługa.
Należy również wziąć pod uwagę implementację konkretnych rozwiązań, ponieważ społeczność osób niepełnosprawnych ma nieproporcjonalnie mniejsze szanse na dostęp do łączy szerokopasmowych i sprzętu, a niektóre osoby z niepełnosprawnością mogą potrzebować pomocy w nauce korzystania z nowych technologii.
Źródło: https://www.healthcareitnews.com/news/telehealth-may-worsen-digital-divide-people-disabilities
Choroba Parkinsona to schorzenie neurologiczne występujące coraz częściej w populacji. Chorobę tą opisuje się jako samoistną i postępującą, która z czasem może prowadzić do niepełnosprawności. Przedmiotem badań wielu naukowców i klinicystów jest obecnie udoskonalenie metod spowalniających postęp schorzenia oraz umożliwiających zapewnienie kompleksowej opieki i usług medycznych pacjentom. Znacznym ułatwieniem w terapii pacjenta z chorobą Parkinsona może być wykorzystanie telemedycyny, czyli świadczenia usług leczniczych na odległość. W celu opracowania skutecznej, skoncentrowanej na pacjencie i zrównoważonej usłudze, dla tej grupy chorych stworzono wirtualną klinikę dla osób z chorobą Parkinsona.
Miejsce to łączy konsultacje telefoniczne i raporty z użytkowania innowacyjnej technologii monitorującej funkcjonowanie pacjenta. Kinetigraph Parkinsona (PKG) to urządzenie noszone na nadgarstku, zapewniające obiektywną ocenę motoryki pacjenta oraz generujące raport wykorzystywany przez lekarzy do optymalizacji schematów leczenia. Choroba Parkinsona objawia się przede wszystkim jako zaburzenia motoryczne, dlatego obserwacja sprawności ruchowej pacjenta jest jednym z kluczowych elementów terapii.
W celu dokonania oceny efektywności rozwiązania przeprowadzono badanie pilotażowe z wykorzystaniem PKG. W pierwszym etapie badania umawiano pacjentów, których dotknęła choroba Parkinsona na wizytę w wirtualnej klinice, do lekarza prowadzącego. Po omówieniu objawów i zapoznaniu się z raportem PKG, lekarz mógł zdecydować o wszelkich zmianach leków lub innych interwencjach i przekazać to lekarzowi ogólnemu pacjenta. Opinie pacjentów zostały zebrane za pomocą kwestionariuszy zawierających pytania na temat przebiegu konsultacji.
Wyniki badania były zaskakujące. Wzięło w nim udział 61 pacjentów z ponad 12 klinik. Wśród respondentów kwestionariusza dotyczącego jakości wizyty w wirtualnej klinice, 89% było zadowolonych z konsultacji. Wirtualna klinika pozwoliła lekarzowi podjąć decyzję o leczeniu ze skutecznością porównywalną do klinik stacjonarnych. Wśród ograniczeń konsultacji na odległość wymieniono między innymi problemy z urządzeniem (PKG), problemy z mową oraz słuchem pacjentów a także zaawansowaną fazę choroby. Jako istotną zaletę wizyty na odległość pacjenci wskazali oszczędność czasu oraz ułatwienie w kontakcie z lekarzem specjalistą.
Choroba Parkinsona jest jednym ze schorzeń, które wymaga regularnych wizyt i monitorowania stanu zdrowia, co jest znacznym utrudnieniem w codziennym funkcjonowaniu pacjentów. Projekt wirtualnej kliniki może stanowić punkt odniesienia do dalszych prac nad wdrażaniem bardziej zaawansowanych rozwiązań telemedycyny dla pacjentów wymagających specjalistycznej opieki medycznej. Jak podkreślają badacze, kluczowe znaczenie dla funkcjonowania wirtualnych klinik może mieć odpowiedni dobór pacjentów i selekcja tej grupy chorych, która może być sukcesywnie leczona na odległość.
Wirtualna klinika pozwoli oszczędzić czas oraz zmniejszyć liczbę kontaktów i być dobrą alternatywą standardowego leczenia w czasach epidemii. Choroba Parkinsona zaliczana jest do często występujących schorzeń neurologicznych, dlatego intensywne poszukiwanie nowoczesnych rozwiązań dotyczących opieki nad tą grupą pacjentów jest obecnie przedmiotem badań wielu naukowców.