Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl.
Rehabilitacja psychologiczna – specjalistyczne świadczenie zdrowotne polegające na złożonym ciągu oddziaływań psychologicznych i zastosowaniu programów ćwiczeń, dostosowanych do specyficznych trudności pacjenta. Działania te służą rozwijaniu lub przywracaniu sprawności i aktywności życiowej chorych z rozmaitymi dysfunkcjami ośrodkowego układu nerwowego.
Rehabilitacja psychologiczna – polega na udzieleniu osobie niepełnosprawnej pomocy w pokonywaniu oporów psychicznych związanych z niepełnosprawnością oraz w przystosowaniu się do otoczenia. Warunkiem niezbędnym do efektywnego przebiegu kompleksowej rehabilitacji są: akceptacja, motywacja, aktywna postawa, realna ocena swoich możliwości, adaptacja do życia, wypracowanie nowego planu życiowego, psychoterapia, ergoterapia (terapia zajęciowa ; muzykoterapia, psychorysunek, biblioterapia, choreoterapia).
Dlaczego rehabilitacja psychologiczna jest ważna?
Rehabilitacja psychologiczna – jej oddziaływania służą przywracaniu psychicznych czynności, usprawnianiu działania, zwiększaniu aktywności życiowej osoby niepełnosprawnej, poprawie jakości jej życia.
Rehabilitacja psychologiczna towarzyszy leczeniu oraz innym rehabilitacyjnym działaniom, może też być działaniem odbywającym się etapami.
Rehabilitacja psychologiczna – cele
Celem psychologicznych rehabilitacyjnych działań jest doprowadzenie do możliwie największej poprawy w zakresie sprawności psychicznych chorych.
Polski model rehabilitacji medycznej
Rehabilitację medyczną według polskiego modelu Degi cechowały cztery przymiotniki: powszechna, wczesna, kompleksowa i ciągła.
1. Powszechność, czyli dostępność dla wszystkich chorych, odnosi się również do pojęcia interdyscyplinarności – rehabilitacja musi obejmować wszystkie dziedziny medycyny.
2. Wczesne zapoczątkowanie – rozumiane jako usprawnianie pacjenta zarówno przed planowym zabiegiem operacyjnym jak i zaraz po zabiegu w postaci ćwiczeń w łóżku (ćwiczeń oddechowych, izometrycznych, biernych, wspomaganych, czynnych). Wczesne zapoczątkowanie jest również istotną podstawą rehabilitacji wszystkich innych, m.in. neurologicznej – po udarach mózgowych.
3. Kompleksowość. Rehabilitacja znacznej części pacjentów ma charakter leczenia funkcjonalnego – zleconej przez lekarza kinezyterapii, oraz zabiegów fizykalnych, po których pacjent odzyskuje sprawność i powraca do funkcjonowania. W przypadku, gdy uraz bądź schorzenie całkowicie zmienia sytuację życiowa chorego należy wprowadzać rehabilitację kompleksową prowadzoną przez zespół) rehabilitacyjny.
Kompleksowa rehabilitacja wiąże się więc z pojęciem interdyscyplinarności, czyli zakłada udział lekarzy różnych specjalności w zależności od potrzeb.
4. Ciągłość. Rehabilitacja ma być nieprzerwana, jednoczasowo ma być prowadzona rehabilitacja medyczna, zawodowa, społeczna. Ciągłości rehabilitacji oznacza również kontynuację leczenia po opuszczeniu ośrodka szpitalnego, czyli rehabilitację środowiskową.
Bibliografia:
Polski model rehabilitacji medycznej zaakceptowany i zalecany przez WHO; Mariusz Lubecki Katedra i Zakład Historii Nauk Medycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu; Hygeia Public Health 2011, 46(4): 506-515 www.h-ph.pl › pdf › hyg-2011 › hyg-2011-4-506
ptp.org.pl › teksty › Standardy_Zdrowotne
Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl.
- Czym jest poczucie własnej skuteczności?
Poczucie własnej skuteczności oznacza oczekiwania człowieka dotyczące możliwości wykonania zadania i/lub rozwiązania problemu w różnorodnych okolicznościach życiowych.
Tego rodzaju przeświadczenie oznacza więc, że jednostka czuje się zdolna do tego, aby „stawić czoło” wydarzeniom, jakie kreuje przed nią otaczająca rzeczywistość. Przekonania tego rodzaju kształtują się na bazie doświadczeń człowieka i w rezultacie tworzą bilans osobistych sukcesów, porażek i przeżywanych sytuacji trudnych.
2. Co to jest porażka?
Porażka – przegrana walka albo rywalizacja; poważne niepowodzenie.
Porażka jest to wydarzenie negatywnie oceniane przez osobę, która jej doświadcza. Nie chodzi więc o same wydarzenie jakie nam się zdarzyło, ale raczej o naszą ocenę sytuacji.
3. Strategia Radzenia Sobie z porażkami
Przykładowa propozycja radzenia sobie z porażkami:
1. Przyjmij pozytywną, optymistyczną perspektywę – niepowodzenie jest cennym, rozwijającym, naturalnym elementem w procesie życia.
2. Pamiętaj o swojej stałej wartości, niezależnej od tego, czy wygrywasz czy przegrywasz. Okaż sobie bezwarunkową miłość.
3. Przyjmij odpowiedzialność za niepowodzenia. Przyjmij, że jesteś w stanie panować nad emocjami a tym samym nad sytuacją.
4. Ogranicz swoje wnioski do dziedziny, w której doznałeś niepowodzenia. Nie uogólniaj niepowodzenia na wszystkie aspekty życia.
5. Przeanalizuj oraz wyciągnij wnioski na przyszłość, co mógłbyś zrobić lepiej następnym razem i wprowadź je w życie.
6. Poszukaj korzyści w tej sytuacji.
Niezależnie od Twoich działań życie bez porażek nie jest możliwe.
Bibliografia:
Jak skutecznie zapobiegać karierze przestępczej- Rozdział III PODMIOTOWY MECHANIZM READAPTACYJNY: POCZUCIE WŁASNEJ SKUTECZNOŚCI
https://sjp.pwn.pl/sjp/porazka;2505221.html
https://www.pieknamilosc.pl/jak-poradzic-sobie-z-porazkami-niepowodzeniami-popelnionymi-bledami/
Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl.
Co to jest depresja?
W medycznym ujęciu „depresja” odnosi się do wielu symptomów psychopatologicznych, z których smutek (obniżenie samopoczucia psychicznego, wielokrotnie z poczuciem „przygniecenia” przez kłopoty codziennego życia) jest jednym z najistotniejszych, jednak nie jedynym.
Medyczne znaczenie oznacza zespół objawów. Mówimy o zespole (zaburzeniu) depresyjnym. Przewlekłemu, ciągle utrzymującemu się smutkowi towarzyszy spadek zdolności przeżywania przyjemności, negatywny wzorzec myślenia (pesymizm), obniżenie aktywności życiowej, zaburzenia życia intymnego oraz czynności wegetatywnych. Współwystępowanie tych różnych (oraz jeszcze innych) objawów w adekwatnym natężeniu oraz przez odpowiednio długi czas umożliwia diagnozę zespołu depresyjnego.
Objawy depresji
Możne wyróżnić trzy kategorie objawów, jakie przejawia depresja: psychologiczne, biologiczne oraz mieszane.
Do psychologicznych objawów depresji można zaliczyć: smutek, rozpacz, niską samoocenę, apatię, problemy w relacjach z ludźmi, poczucie winy, negatywne myślenie (zakłócenia poznawcze) oraz myśli samobójcze.
Do biologicznych objawów zalicza się zaburzenia snu, zaburzenia apetytu, zanik popędu seksualnego, zmęczenie i brak siły, niezdolność do odczuwania przyjemności (anhedonia), zmiany hormonalne oraz występowanie w rodzinie depresji, alkoholizmu, zaburzeń łaknienia albo samobójstw.
Inne objawy psychologiczne oraz biologiczne, które mogą występować w depresji mieszanej: trudności z koncentracją uwagi oraz zaburzenia pamięci krótkotrwałej, hipochondria, nadużywanie alkoholu albo środków psychotropowych, nadwrażliwość emocjonalna, gwałtowne wahania nastroju, niepokój, napady paniki.
Sposoby leczenia depresji
Cele oddziaływania psychologicznego w depresji:
– wytłumaczenie istoty choroby;
– informacja o możliwościach oraz procesie leczenia;
– zapewnienie wsparcia oraz poczucia bezpieczeństwa;
– przeciwdziałanie próbom samobójczym;
– wsparcie w rozwiązywaniu kłopotów życiowych;
– wspieranie członków rodziny w udzielaniu pacjentowi wsparcia;
– wsparcie w pokonywaniu kłopotów życiowych sprzyjających depresji.
Psychoterapia depresji opiera się nie tylko na rozwiązywaniu kłopotów każdego dnia, ale również na rozwijaniu określonych zdolności oraz postaw. W terapii poznawczo-behawioralnej wymagana jest współpraca ze strony chorego. Oznaczy to, że musi on zgodzić się na zmiany we własnej psychice oraz potraktować je jako pracę do realizowania.
Psychoterapia i leki przeciwdepresyjne są najczęściej stosowanymi metodami leczenia depresji. Obie metody się nie wykluczają.
Nie należy się bać leczenia depresji lekami przeciwdepresyjnymi.
Do niefarmakologicznych procedur leczenia depresji kwalifikują się również:
– głębokie pobudzanie mózgu;
– pobudzanie nerwu błędnego;
– pozbawienie snu.
Bibliografia:
Bilikiewicz A., Landowski J., Radziwiłłowicz P., Psychiatria Repetytorium, Wydanie II poprawione i uzupełnione, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.
Heitzman J. (red. nauk.), Psychiatria Podręcznik dla studentów medycznych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.
Kasper S., Depresje Rozpoznanie i leczenie, Wydanie II, Springer PWN, Warszawa 1995.
Preston J., pokonać depresję, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdański 2005.
Rajtar-Cynke G. (red. nauk.), Farmakologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2015.
Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl.
Czym jest pracoholizm?
Pracoholizm – to stan uzależnienia od wykonywanej pracy, który powoduje zaburzenie równowagi w życiu codziennym człowieka. Przypasowując pracoholizm do ludzi stwierdza się, że pracoholikami są zwykle osoby pilne, perfekcyjne, ale i niepewne siebie, nieśmiałe, niedowartościowane oraz bojące się otoczenia. Zazwyczaj są to osoby ambitne, lubiące rywalizować i wygrywać, które wysoko stawiają sobie poprzeczkę, za wszelką cenę dążą do osiągnięcia sukcesu i prestiżu społecznego.
Sześć głównych atrybutów pracoholizmu
1. wewnętrzy przymus pracy związany z cechami osobowości obsesyjno-kompulsyjnej, który powoduje, że nawet niewielka ilość pracy doświadczana jest jako przeciążenie,
2. bezpośredni związek z przeciążeniem pracą (lecz nie z obciążeniem nią liczbą godzin pracy),
3. odniesienie do każdego rodzaju aktywności ukierunkowanej na cel, która tratowana jest przez jednostkę jako praca (nie tylko pracy zawodowej),
4. odniesienie do różnych pozycji zawodowych (nie tylko kierowniczych),
5. istnienie fizjologicznego komponentu: uzależnienia od adrenaliny wyzwalanej w sytuacjach stresu,
6. obecność symptomów psychosomatycznych.
Pracoholizm jakie są fazy jego rozwoju ?
Pracoholizm – jakie są jego skutki?
Skutki pracoholizmu można podzielić na negatywne i pozytywne.
Negatywne:
– człowiek oddaje całą energię swojej firmie, pracodawcy,
– po kilku latach „szaleńczej pracy” człowiek czuje się wykończony, skrajnie wypalony psychicznie,
– odczuwa, iż nie jest już potrzebny swemu pracodawcy, czuje się wieczny niedosyt, popada w załamanie nerwowe,
– rozpadają się jego więzi rodzinne i związek małżeński,
– nękają go choroby somatyczne (wrzody żołądka, nerwice serca),
– popada w nałogi (alkohol, narkomania, lekomania),
– odczuwa przygnębienie bez pracy.
Pozytywne:
– pracoholik „pnie się” po szczeblach kariery, awansuje i odnosi sukcesy,
– zarabia coraz więcej (rodzina cieszy się z pieniędzy, ale odczuwa smutek z braku obecności członka rodziny, chociaż się do tego przyzwyczaja; takie odczucia ambiwalentnie odczuwają).
Pracoholizm – jakie są sposoby leczenia?
Pracoholizm można i należy leczyć. Najważniejsze jest uświadomienie sobie występowania problemu i przerwanie tego błędnego koła. Człowiek dotknięty tym nałogiem musi sam sobie uświadomić tę smutną prawdę i zastanowić się do czego go to doprowadzi. Potrzeba przede wszystkim wytężonej pracy nad sobą, wprowadzenia we własne życie zdrowych proporcji między czasem przeznaczonym na pracę a tym pozostałym, przynależnym do innych równie ważnych sfer życia jak: rodzina, przyjaciele, hobby, odpoczynek, rozrywka.
Bibiografia:
Kozak S. Patologie w środowisku pracy, Difin SA, Warszawa 2008
Wojdyło K. Pracoholizm perspektywa poznawcza, Difin SA, Warszawa 2010
Artykuł został przygotowany przez Sylwię Raciborską – dyplomowanego psychologa, który w każdą środę, w godzinach: 18.00-19.00 prowadzi prywatne, bezpłatne porady psychologiczne na naszej stronie www.stopbarierom.pl
Pozytywne myślenie na wpływ na nasze życie oraz pracę zawodową. Jakość naszego życia w 90% zależy od naszego nastawienia. Właściwa postawa do pracy oraz do życia jest bardzo ważna. Jednak bardzo trudno je zmienić na zawołanie. Wymaga to dużo zaangażowania. Warto popracować nad pozytywnym myśleniem. Dotyczy do wszystkich osób a w szczególności jeśli chodzi o osoby niepełnoprawnością.
Pozytywne myślenie polega na świadomym koncentrowaniu się na pozytywach tego, co nas otacza: ludzi, zdarzeń oraz sytuacji.
Pozytywne myślenie to szczególny stan umysłu (i/lub ciała), decydujący o odczuciach, zachowaniach oraz skuteczności działania. Pozytywne myślenie wywołuje szczególny rodzaj emocji, który wzbudza w nas dobrą energię i przyczynia się tym samym do skuteczniejszego działania zarówno w sferze osobistej jak i zawodowej.
Pozytywne myślenie, to przede wszystkim:
– opieranie się na mocnych stronach osoby, a nie podkreślanie jego słabości;
– umiejętność zauważania w ludziach i ułatwianie im dostrzegania talentów oraz pozytywnych cech, jakie posiadają;
– zauważanie orz rozwijanie swoich pozytywnych stron, zdolności i zainteresowań, a także związana z tym odpowiedzialność za zidentyfikowanie i wydobycie na światło dzienne swoich talentów oraz uzdolnień w procesie świadomego odkrywania siebie.
Pozytywne myślenie składa się z dwóch umiejętności:
a) pierwsza z nich to wiara w pozytywny efekt naszego działania;
b) druga to zdolność dokonywania operacji myślowych, a w ślad za nimi – działania fizyczne, zmieniające zdarzenia nieprzyjemne na takie, które nam w jakiś sposób służą.
Cechy, które posiada człowiek myślą pozytywnie m.in.:
– mówi o pozytywnych stronach swoich przyjaciół, sytuacji
– przewiduje rozwój oraz podejmuje odpowiednie kroki w tym kierunku
– przyszłość napawa ją optymizmem
– szuka możliwości skutecznej pracy
– rywalizuje z najlepszymi
– stara się zarobić więcej
– wyznacza sobie realne cele
– planuje długofalowo
– otacza się ludźmi myślącymi pozytywnie, o postępowych poglądach
– nie zwraca uwagi na drobne pomyłki
– koncentruje się na swoich zaletach
– poszerza swoje horyzonty myślowe
– ma na uwadze nie tylko to, co jest w danym momencie, ale i to, co może być
– czuje się członkiem wspólnoty, zespołu i nie ogranicza się tylko do własnego zakresu obowiązków
– wierzy w siebie.
Bibliografia:
1.Buscaglia L.: „Radość Życia. O sztuce miłości i akceptacji”, wyd. GWP, 2007.
2. Gray M.: „Siły Życia”, wyd. Naukowe PWN, 1997.
3. Klein S.: „Sposób na karierę”, wyd. Amber 2001.
4. Peale Norman V.: „Moc pozytywnego myślenia”, wyd. Studio Emka, 2004.
5. Peale Norman V.: „Możesz jeśli myślisz, że możesz”, wyd. Studio Emka, 2006.
6. Scheich G.: „Pozytywne myślenie. Czy może szkodzić”, wyd. GWP 2001.
7. Seligman M.E.P „Optymizmu można się nauczyć. Jak zmienić swoje myślenie i swoje życie”, wyd. Media Rodzina 1996.
8. Seligman M.E.P Co możesz zmienić, a czego nie możesz, wyd. Media Rodzina 2000.
9. Wegscheider-Cruse S.: „Poczucie własnej wartości. Jak pokochać siebie”, wydawnictwo GWP 2002.
www.psychodnia.pl,
www.sciaga.pl,
www.pozytywne.com,
www.twojamoc.pl
Prezentacje z zajęć ze studiów